Κυνηγώντας πέρδικες με Covid η άλλως Η "εκδίκηση" της πέρδικας ...

Βάιος Τσαπρούνης

Έξι παρά τέταρτο και τα φώτα του αυτοκινήτου μου, μαρτυρούν ότι πλησιάζω την Λανετλί Ντονούς, όπως την αποκαλούσαν οι ντόπιοι. Η Λανετλί Ντονούς (καταραμένη στροφή) είναι μια δεξιά ανηφορική καρμανιόλα, με κλίση τουλάχιστον 30 μοιρών, του Σεϊτάν Γιόλ (Διαβολόδρομος) που σε βγάζει στον αυχένα του Μποϊνούζ Νταγ (Κερατοβούνι). Από τα ονόματα και μόνο του δρόμου, της στροφής και του βουνού καταλαβαίνεις ότι έχεις αφήσει πίσω σου το Σεϊτάν Ορμάν (Διαβολόδασος) και βρίσκεσαι στο Σεγίτ Τεπέ (Μαρτυρικός Τόπος). Όλα αυτά τα ονόματα καμία σημασία δεν θα είχαν και προφανώς δεν θα μάθαινα ποτέ, αν δεν με στιγμάτιζαν τα γεγονότα.

Οι δουλειές μου, μ' έφεραν ένα πρωινό του Ιούλη στα χωράφια του Αργανιού, όπου συναντήθηκα με τον Κωστή, έναν αγρότη του κάμπου που τύχαινε να κυνηγά παθιασμένα τους λαγούς. Τότε, ήταν η χρονιά που αγόρασα το καινούργιο μου τζιπ και όποτε συναντούσα κυνηγό του ζητούσα πληροφορίες για περδικότοπους, μιας και τώρα γινόντουσαν περισσότερο προσβάσιμοι. Ο Κωστής μου σύστησε να κυνηγήσω στο Μποϊνούζ Νταγ, αφού σήκωνε κάμποσες πέρδικες πάνω στο κυνήγι του λαγού. Μου 'δειχνε τις κορυφές του, 1960 μέτρα ψηλότερα από εμάς και μου εξηγούσε πως θα ανέβω. "Τυχερός είσαι που έχεις τέτοιο τζιπάκι. Τον Σεϊτάν Γιόλ θα τον ανέβεις σαν να 'σουν αέρας. Να προσέχεις όμως την Λανετλί Ντονούς το χειμώνα, γιατί δεν αστειεύεται. Είναι βορινή και δεν την πιάνει ο ήλιος. Ο πάγος που πιάνει τέλη Νοέμβρη λιώνει τον Μάη..." Από όλα αυτά που μου είπε, το μόνο που κράτησα ήταν ότι το βουνό κρατά πέρδικες και πως είμαι τυχερός που 'χω τέτοιο τζιπάκι.

Τον ίδιο κιόλας μήνα έφτιαξα κι ένα καλό σκυλόκουτο που προσάρμοσα με μαστοριά στη βάση της κοτσαδούρας. Ανυπομονούσα να έρθει ο χειμώνας, ν' ανέβω για πέρδικες στο Μποϊνούζ Νταγ. Ο καιρός πέρασε και ξημέρωνε η 3η Δεκεμβρίου, ημέρα Σάββατο. Ανέβαινα και τότε το δρόμο, όπως και σήμερα. Τότε είχε πάχνη κάτω και κάπως γλιστρούσε το τζιπάκι. Η μόνιμη τετρακίνησή του βοηθούσε πολύ και δεν έδινες σημασία στη γλίστρα. Αν δεν ήταν κι οι λακούβες να σου κόβουν τη φόρα, θα πήγαινες όντως αέρας, όπως είχε πει ο Κωστής. Την Λανετλί Ντοβούς, την πέρασα χωρίς καμία ιδιαίτερη δυσκολία. Το μπλοκάρισμα των διαφορικών την κατάπιαν σαν ευθεία. Δεν άργησα να φτάσω στον αυχένα και μαγεύτηκα από την ομορφιά του βουνού. Οι δυο μεγάλες και απότομες κορυφές του σαν κέρατα, δικαιολογούσαν το όνομά του, δικαιολογούσαν και την ύπαρξη των περδίκων.

Από εκείνο το κυνήγι κατάφερα να σηκώσω δύο κοπάδια και να κρατήσω μια πέρδικα στα χέρια. Η μέρα ήταν καλή, τόσο κυνηγετικά, όσο και καιρικά, αφού ο ήλιος ανέβαζε τη θερμοκρασία. Κατεβαίνοντας από το βουνό με το αυτοκίνητο, δε χόρταινα να βλέπω την πέρδικα, που πάντα ακουμπώ με σεβασμό στη θέση του συνοδηγού. Λίγο η χαρά μου, λίγο ο καλός καιρός, ξεχάστηκα πως φτάνω στη Λανετλί Ντονούς, μαζί ξέχασα και τη συμβουλή που μου 'χε δώσει ο Κωστής. Η πρωινή πάχνη που 'γινε πάγος δεν έλιωσε. Πώς να λιώσει άλλωστε, αφού ο ήλιος ποτέ δεν βλέπει το μέρος. Στην προσπάθειά μου να φρενάρω και να κόψω κάπως τη φόρα μου, οι πέτρες με πετούν μια δεξιά και μια αριστερά. Η πρόσφυση έφυγε περίπατο και ο πάγος συμμαχεί με την βαρύτητα. Το αυτοκίνητο γυρνά με το πίσω μπρός και φεύγει με φόρα στο γκρεμό! Αν κάτι εκείνη την ώρα με τρόμαξε, ήταν η ευθύνη που 'φερνα για τους σκύλους μου. Τί μου 'φταιγαν οι δύστυχοι... Σαν από θαύμα, οι πέτρες στην άκρη του γκρεμού σταμάτησαν το αυτοκίνητο στο παρά πέντε. Έντρομος κατεβαίνω να βγάλω τους σκύλους από το σκυλοκουτό τους, πράμα αδύνατο, αφού είχε ήδη βγει έξω από το επίπεδο του δρόμου. Αν άνοιγα την πόρτα θα πηδούσαν στο κενό. Έβαλα πέτρες μεγάλες στα λάστιχα και σκεφτόμουν τρόπο να μετακινήσω το αυτοκίνητο πριν το πάρει πίσω ο γκρεμός. Δύο ιμάντες και μια μεγάλη οξιά, βοήθησαν την κατάσταση. Αργότερα έμαθα ότι στην στροφή αυτή επί Τουρκοκρατίας χάθηκαν κάμποσες άμαξες και κάρα, μαζί με τ' άλογά τους.

Την επόμενη χρονιά ανέβηκα μέσα Νοεμβρίου, να προλάβω τους πάγους. Μετά από ένα πετυχημένο κυνήγι, κάθισα και πάλι μια πέρδικα στη θέση του συνοδηγού. Στην επιστροφή, μετά την Λανετλί Ντονούς -που αυτή τη φορά την πέρασα σχεδόν σταματημένος- έπεσα σ' ένα νεροφάγωμα που τράνταξε τόσο πολύ το τζιπάκι, σε σημείο να σπάσει η κοτσαδούρα και να πέσει κάτω το σκυλόκουτο, μαζί και οι σκύλοι. Ευτυχώς που δεν είχαμε τραυματισμούς! Αναγκάστηκα όμως να φορτώσω το σκυλόκουτο στον ουρανό του αυτοκινήτου και τους σκύλους στην καμπίνα.

Την τρίτη χρονιά που ανέβηκα δεν κατάφερα να χτυπήσω πέρδικα και η επιστροφή μου έγινε χωρίς προβλήματα. Τότε σκέφτηκα μήπως τα ατυχήματα μου ήταν η κατάρα της Πέρδικας. Γέλασα μέσα μου, αυτά δεν τα πιστεύω.

Φέτος ανέβηκα πολύ νωρίτερα και κατέβηκα με μια πέρδικα που την μπλόκαραν οι σκύλοι πίσω από ένα κέδρο. Την κάθισα κι αυτή στο συνοδηγό, μα τούτη τη φορά δεν πήρα τα μάτια μου από το δρόμο. Δυο ώρες έκανα να κατέβω. Περπατώντας θα 'χα φτάσει προ πολλού! Είχα ήδη αφήσει πίσω το Σεγίτ Τεπέ κι έπιανα την άσφαλτο, να βγω στην Εθνική. Επιταχύνοντας κι αφού σιγουρεύομαι ότι δεν μου 'τυχε τίποτα το δυσάρεστο στο δρόμο, γυρνώ επιτέλους τα μάτια μου στη νεκρή πέρδικα. Την κοιτώ όπως όλες με σεβασμό, αλλά τούτη τη φορά με τον αέρα του νικητή. Της μουρμουρίζω ότι όλες οι άλλες πέρδικες του Μποϊνούζ Ντάγ, με κάποιο τρόπο πήραν την εκδίκηση τους. Η ίδια δεν έκανε τίποτα που της πήρα τη ζωή. Ένα σφιχτό γελάκι σχημάτισαν τα χείλη μου, περισσότερο σα συμπόνια στο όμορφο πουλί. Παίρνοντας το βλέμμα μου από πάνω της, σηκώνω τα μάτια στο δρόμο. Το μπλόκο της τροχαίας μου ζητά να σταματήσω. Κάνω στην άκρη. Μου ζητούν τα χαρτιά μου και να τους δείξω την άδεια για τη μετακίνησή μου. Δεν αργούν να μου δώσουν πίσω ένα ροζ χαρτάκι που το μόνο που καταλαβαίνεις από τα γραφόμενα είναι το πρόστιμο των 300 ευρώ εξαιτίας άσκοπης μετακίνησης. Αφήνω το χαρτάκι στο κάθισμα του συνοδηγού, δίπλα στην πέρδικα.

"Μου την έφερες αρχόντισσα, χαλάλι σου..."

To Gordon setter στην Πέρδικα

Η συγκρατημένη σε ταχύτητα κίνησή του, η μεγάλη του εξυπνάδα, το κυνηγετικό του πάθος, η σωματική του κατασκευή, η μεγάλη του αντοχή στη κόπωση, η μεγάλη αίσθηση θηράματος, η επιφυλακτικότητα, το μπλοκάρισμα και η άμεση επαφή με το θήραμα, το καθιστούν άξιο αντίπαλο με το συγκεκριμένο θήραμα. Υπέρ: Μεγάλη προσαρμοστικότητα σε όλα τα εδάφη, μεγαλύτερη αντοχή σε δύσκολα και πολύ βραχώδη βουνά, μεγαλύτερη ευχέρεια σε πυκνά σημεία, πολύ καλή μύτη και φέρμα, άριστη παρακολούθηση, πολύ καλό απόρτ, ιδανικό για δύσπιστα ή πολυκυνηγεμένα θηράματα.

Κατά: Περισσότερος χρόνος προετοιμασίας για φυσική κατάσταση, η υπερβολική ζέστη.

Το Γκόρντον σέττερ το κυνήγι της πέρδικας και όχι μόνο ...

Ανήσυχοι οι περδικοκυνηγοί ...

του Μηνά Ιορδάνογλου

Υποτονική είναι φέτος η παρουσία της ορεινής πέρδικας στα ελληνικά βουνά και αυτό έχει βάλει σε σκέψεις τους κυνηγούς που την αγαπούν. Κατά γενική ομολογία τα κοπάδια ήταν πολύ μικρά ή ανύπαρκτα σε πολλές περιοχές και η κάρπωση φτωχή. Βέβαια, έτσι κι αλλιώς το όριο κάρπωσης είναι μικρό, διότι υπάρχει διαπιστωμένο πρόβλημα εδώ και αρκετά χρόνια και εξ αυτής της αιτίας αποφασίστηκε η μετακύλιση της ημερομηνίας έναρξης και λήξης του κυνηγίου της, καθώς και η μείωση του ορίου κάρπωσης που απότέσσερα πουλιά ανά κυνηγό σε κάθε ημερήσια έξοδο, έγιναν δύο.

Μπορεί κάποιες οικολογικές οργανώσεις να έφεραντον κατακλυσμό και να ζήτησαν πλήρη απαγόρευση του κυνηγίου και ένταξη της πέρδικας στο Κόκκινο Βιβλίο, όπου καταχωρούνται τα απειλούμενα είδη, όμως αποδείχθηκε ότι τα πράγματα δεν είναι τραγικά. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι όλα βαίνουν καλώς και ότι η πέρδικα είναι σε εξαιρετική πληθυσμιακή κατάσταση, όμως οφείλουμε να παραδεχθούμε πως χρειάζεται προσοχή και φροντίδα για να μην φτάσουμε σε τόσο ακραία μέτρα, όπως είναι η απαγόρευση του κυνηγίου. Η φετινή χρονιά δεν είναι καλή, όμως δεν σημαίνει ότι έφτασε και το τέλος.

Μίλησα με τον εξαίρετο θηραματολόγο κ. Νίκο Μάνιο για το θέμα και του εξέφρασα τον προβληματισμό και την ανησυχία μου.
Αξίζει να σημειώσω ότι ο Νίκος Μάνιος είναι ο μοναδικός επιστήμονας, ο οποίος έχει διδακτορικό και έχει κάνει την πληρέστερη εργασία στον κόσμο, βασιζόμενος σε μακρόχρονες κοπιαστικές έρευνες και παρατηρήσεις σχετικά με την πετροπέρδικα. Τη γνώση του, ειδικά για το πουλί-εθνικό μας σύμβολο, δεν την έχει κανένας άλλος και θεωρείται παγκοσμίως ο υπ' αριθμόν ένα επαΐων στο είδος αυτό. Μου είπε ότι τον ρωτούν πολλοί κυνηγοί και εκπρόσωποι Οργανώσεων για την κακή φετινή χρονιά, αλλά εκείνος δεν ανησυχεί καθόλου.

"Είναι ξεκάθαρο, λέει, ότι φέτος οι γέννες των πουλιών δεν πήγαν καλά, εξαιτίας των πολλών βροχών και των καταιγίδων που είχαμε τον Ιούνιο". Η πέρδικα τον Ιούνιο επωάζει και οι δυνατές βροχές κατέστρεψαν τις περισσότερες φωλιές. Λίγα πουλιά κατόρθωσαν να κάνουν δεύτερη γέννα τον Ιούλιο, όμως όχι όλα. Ακόμη κι αυτά που γέννησαν για δεύτερη φορά, δεν μπόρεσαν να δημιουργήσουν μεγάλα κοπάδια μέχρι τον Αύγουστο. Αυτή είναι η βασικότερη αιτία της μειωμένης παρουσίας των πουλιών στις αρχές Οκτωβρίου.

Προσωπικά έχω να προσθέσω ότι μάστιγα για τις πέρδικες, είναι και η εμμονή μερικών κυνηγών, οι οποίοι δεν εννοούν να καταλάβουν ότι την άνοιξη και το καλοκαίρι, τα πουλιά χρειάζονται ηρεμία για να μπορέσουν να αναπαραχθούν. Τα εκπαιδευτικά την περίοδο της αναπαραγωγής είναι χειρότερα από το τουφέκι. Όταν τα σκυλιά ενοχλούν πέρδικες που φωλεοποιούν , είναι βέβαιο ότι καταστρέφεται όλη η φωλιά. Σπάνια το τουφέκι μπορεί ολόκληρο κοπάδι , όπως ένας σκύλος στη φωλιά , διότι η πέρδικα αν ενοχληθεί την εγκαταλείπει… ...................................................

ΠΗΓΗ : Πηγή Εφημερίδα Κυνηγητικά Νέα

>

Το “Μπεκατσόσκυλο”

Η σημαντικότερη και η πιο επίπονη, αλλά και η πιο απολαυστική εργασία για έναν εκπαιδευτή, είναι η εκπαίδευση που παρέχει στο σκύλο σε άγριο θήραμα, είτε αυτό είναι πέρδικα, μπεκάτσα ή ορτύκι. 0 εκπαιδευτής πρέπει να οδηγήσει το σκύλο στο θήραμα, που τις πιο πολλές φορές είναι δυσεύρετο, τηρώντας όλους τους κανόνες ενταξίας και μεθοδικότητα που έχει ήδη διδάξει το σκύλο.
Πριν από αρκετά χρόνια, μου ήταν πολύ δύσκολο να διανοηθώ ότι στις εξόδους μου για μπεκάτσα θα έπρεπε να έχω μαζί μου σκύλους - μαθητές πελατών μου, με ότι αυτό συνεπάγεται, λάθη και απροσεξίες, αφού δεν ήμουν διατεθειμένος να χάσω καμία απ' τις λιγοστές συναντήσεις μου με τις μπεκάτσες, εξαιτίας τους. Όμως με τα χρόνια διαπίστωσα ότι τελικά το να πλάθεις σκύλους ικανούς μπεκατσοκυνηγούς είναι ευτυχία, τόσο γιατί απολαμβάνεις τη δημιουργία σου, όπως ο δάσκαλος το μαθητή του, όσο και γιατί έχεις την ευλογία να κάνεις το πάθος σου επάγγελμα.

Μετά το πέρας της βασικής εκπαίδευσης στην υπακοή, ενταξία, μεθοδική έρευνα, σταθεροποίηση φέρμας, απόρτ και είσοδο στο πυκνό και σε ηλικία τέτοια που να επιτρέπει να βγάλουμε το σκύλο μας για μερικές ώρες στο βουνό, οδηγώ τους σκύλους μου στο δάσος για τις πρώτες τους συναντήσεις με τις μπεκάτσες. Συνήθως εκμεταλλεύομαι περιοχές που γνωρίζω ακριβώς που είναι οι μπεκάτσες με απόκλιση 500 μ2 και κατευθύνω το σκύλο με βοηθό τον άνεμο μόνο του στην πρώτη συνάντηση. Επιλέγω οι περιοχές εκπαίδευσης να είναι ανοιχτές, χωρίς πυκνή βλάστηση, έτσι ώστε να μην προβληματίζω το σκύλο αλλά να διευκολύνω παράλληλα την ερευνά του και την οπτική του επαφή -καταδίωξη με τη μπεκάτσα. Τα αποτελέσματα από την πρώτη ήδη συνάντηση είναι ενθαρρυντικά και στη χειρότερη περίπτωση βγαίνουμε κερδισμένοι, αφού καταφέραμε να βάλουμε στη μύτη του σκύλου μια καινούργια ιδιαίτερη μυρωδιά και παράλληλα μια ιδιαίτερη οπτική εικόνα, αυτή του ξεπετάγματος της μπεκάτσας.

Στις πρώτες συναντήσεις ο νεαρός σκύλος, συνήθως δεν μπορεί να φερμάρει τη μπεκάτσα, αυτό όμως ποικίλει ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία, το χαρακτήρα και το μυαλό του κάθε σκύλου. Ένας ισορροπημένος και έξυπνος σκύλος συνήθως στην τέταρτη με πέμπτη επαφή του με τη μπεκάτσα, θα φερμάρει καλά και σταθερά.
Αυτό δεν σημαίνει ότι έγινε μπεκατσόσκυλο. Συνηθίζω να αφήνω την ίδια τη φύση να διορθώνει τα λάθη των σκύλων μου και πιο συγκεκριμένα οι επαναλαμβανόμενες αποτυχημένες προσεγγίσεις του νεαρού μου σκύλου στη μπεκάτσα, ενεργούν σαν διορθώσεις τόσο στον τρόπο προσέγγισης του σκύλου, όσο και στην απόσταση απ' το θήραμα. Αυτό σημαίνει ότι σε καμία περίπτωση δεν θα επιβραβεύσω το σκύλο μου, με πυροβολισμό στο θήραμα για την απόκτηση του, εάν τόσο ο τρόπος που προσέγγισε τη μπεκάτσα, όσο και η απόσταση που την μπλοκάριζε δεν ήταν ικανοποιητική.

Τέλος, αρχίζω να δυσκολεύω κατά ένα βαθμό την περιοχή έρευνας του νεαρού σκύλου, φροντίζοντας να έχει κάθε φορά εναλλαγές στη βλάστηση, αλλά διατηρώντας πάντα τους όρους που έθεσα παραπάνω. Όλα τα σκυλιά που θα συναντήσουν μπεκάτσες και διακρίνονται από κυνηγετικό πάθος θα κυνηγήσουν τη μπεκάτσα, σίγουρα όμως ελάχιστα είναι εκείνα που θα κερδίσουν το χαρακτηρισμό μπεκατσόσκυλο.
Κάθε ένας κυνηγός έχει ένα διαφορετικό τρόπο για να κυνηγάει τη μπεκάτσα, άλλοι θέλουν τα σκυλιά τους με κοντινή έρευνα και πάντα σε οπτική επαφή, άλλοι θαυμάζουν και κυνηγούν με ένα σκύλο, ακούγοντας μόνο το μπίπερ του και άλλοι ψάχνουν τον ιδανικό σκύλο που κυνηγά με μυαλό, με ρυθμό στα όρια της επαφής, με εξαίρετη αίσθηση του θηράματος που κυνηγά, αλλά και αίσθησης του επαγγελματισμού του. Όλοι ιδρωμένοι και κουρασμένοι, καταξιωμένοι κυνηγοί, γυρνούν στο αμάξι καταμετρώντας στα δάχτυλα του ενός χεριού τις επιτυχίες τους και είναι ευτυχισμένοι, ενώ δίπλα τους «κυνηγοί» ατσαλάκωτοι και στεγνοί, καρπώνονται πρωί και βράδυ λαθραία τη βασίλισσα του δάσους.

Κατά τη γνώμη μου ύστερα από ένα τέταρτο του αιώνα που κυνηγώ ακατάπαυστα, πρωί και βράδυ, για πέντε συνεχείς μήνες το χρόνο τη μπεκάτσα, και με ένα πλήθος εναλλασσόμενων σκύλων που με ακολουθούν στο κυνήγι της, πιστεύω ότι το ιδανικό μπεκατσόσκυλο είναι σίγουρα ανεξαρτήτου ράτσας, αλλά με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Αστείρευτο κυνηγετικό πάθος, επιμονή και διάρκεια, μυαλό και εξυπνάδα, αυτοπεποίθηση και πρωτοβουλία, προσαρμοστικότητα και αίσθηση θηράματος, κατά κλίση του μεθοδική έρευνα και συνετή συνεργασία.
Το αληθινό μπεκατσόσκυλο είναι εκείνο που δεν σταματάει να ψάχνει ώσπου να βρει τη βασίλισσα και να την καθηλώσει στο έδαφος, περιμένοντας υπομονετικά τον κυναγωγό να φτάσει κοντά, είναι εκείνο που σου δημιουργεί την αίσθηση της σιγουριάς που φαντάζει να έχει δεμένες τις μπεκάτσες στη μύτη του.

Toy Σπύρου Δέδε.

Γκόρντον Σέττερ

Αυτός ο Σκωτσέζος σκύλος επιλέχτηκε κυρίως από τον Αλέξανδρο τον IV, δούκα του Gordon. Μέχρι τον XIX αιώνα, η εκτροφή αυτών των κυνηγετικών σκύλων γίνονταν σε μειωμένη κλίμακα. Μόνο οι ευγενείς μετακινούνταν για μια επίβαση και αυτό μόνο για σκύλους δρομείς. Οι σκύλοι φέρμας έμεναν στον τόπο καταγωγής τους. Το Γκόρντον χρησιμοποιούνταν για το κυνήγι, αλλά και για να προσέχει τα κοπάδια. Ο δούκας όξυνε την όσφρηση αυτών των σκύλων μέσω μιας αυστηρής επιλογής. Επιθυμούσε άτομα γεροδεμένα και ανθεκτικά, κατάλληλα τόσο για τις κοιλάδες, όσο και για τα βουνά.
Το Γκόρντον Σέττερ είναι λοιπόν πρώτα απ’ όλα ένας μαραθωνοδρόμος, που συνδυάζει μυϊκή δύναμη και λεπτή δυνατή όσφρηση. Ο καλπασμός του, ελαφρώς κυματοειδής, δεν είναι πολύ γρήγορος όπως εκείνος των ξάδελφών του, αλλά μπορεί να διατηρεί αυτό το ρυθμό για πολλές ώρες. Είναι άπληστος στην έρευνα, αλλά ακολουθώντας το ρυθμό του. Σε ένα περιβάλλον κλειστό και πυκνό θα «λογγώσει» με ευκολία, το ύψος των 65 εκ. στο ακρόμυο του επιτρέπει να διεισδύει στη βλάστηση χωρίς να κοπιάζει ιδιαίτερα και να καταναλώνει πολλή ενέργεια.

Είναι αποτελεσματικό και δύσκολα κάνει λευκές φέρμες. Όταν φερμάρει με το κεφάλι ψηλά, το κάνει με μεγάλη σιγουριά. Το πλησίασμά του στη μπεκάτσα είναι ανοιχτό και ευθύ, αλλά δύσκολα καταφέρνει να την μπλοκάρει οριστικά. Όμως, εντυπωσιάζει το θήραμα, καταφέρνει να το δαμάσει γι αρκετά λεπτά και επιτρέπει συνεπώς στον κυνηγό να πάρει καλή θέση. Έχει την ικανότητα να τραβάει την προσοχή της μπεκάτσας. Δυστυχώς, στο δάσος μειονεκτεί λόγω του σκούρου τριχώματός του και υποφέρει αρκετά στη ζέστη.

Είναι ένας σκύλος ήρεμος, σίγουρος και παθιασμένος. Διαθέτει εξαιρετικά ευκολομεταχείριστο χαρακτήρα, ευφυΐα πάνω από το μέσο όρο, τέλεια συμπληρωματικότητα με τον ιδιοκτήτη του, ικανότητα ν’ αξιολογεί τις καταστάσεις. Όλα αυτά είναι προσόντα που κάνουν το Γκόρντον έναν σκύλο κατάλληλο για το δάσος. Η μορφολογική κατασκευή του μας υποδεικνύει ότι είναι παρά φύση να τον κάνουμε πάση θυσία έναν σκύλο μεγάλης έρευνας. Αυτός ο ανθεκτικός σκύλος διαθέτει θάρρος και αθλητικές ικανότητες, δεν σταματάει μπροστά σε τίποτα. Χωρίς να έχει το στυλ του Αγγλικού Σέττερ, ούτε τα ιδιοφυή χαρακτηριστικά του Ιρλανδικού, είναι ένας σκύλος αγροτικός και αποτελεσματικός, ο οποίος τα καταφέρνει αρκετά καλά με τις μπεκάτσες.
Η κατασκευή αυτού του Σέττερ, ο καταπληκτικός χαρακτήρας του και η ήρεμη δύναμή του ενεργούν ως δια μαγείας πάνω στα θηράματα, τα οποία υπνωτίζονται από την επιβλητικότητα αυτού του μεγάλου σκύλου.

Aoos Gordon Setters Stories 2017...

Εδώ σ’ αυτή την γειτονιά στην παρακάτω ρούγα τη φωλιά της έχτισε μια πέρδικα μικρούλα (πώς ηθελά πολύ να την παινέψω με λουλούδια του Μαιού στεφάνια να της πλέξω) Μα αυτή είναι παινεμένη και ξακουστή όπου πάει όπου γυρίσει και όπου σταθεί πέρδικα μικρή πέρδικά μου ζηλεμένη μέσα στο νησί είσαι η μόνη ξακουσμένη (έλα εδώ για να σου πω γλυκά πόσο εγώ σε αγαπώ τρελά) ...